Fundacja Instytut Obrony Praw Obywateli działa w obronie obywateli RP, dzieci i dorosłych na terenie całego kraju.
Jako organizacja pozarządowa przystępujemy do spraw przed sądami powszechnymi. Bierzemy czynny udział w sprawach o ustalenie miejsca pobytu dziecka bądź rodzeństwa , powierzenie władzy rodzicielskiej, wyznaczenie kontaktów z dzieckiem, alimenty, wykonywanie władzy rodzicielskiej, przeciwdziałamy dyskryminacji oraz naruszaniu swobód obywatelskich.
Jako interwenient uboczny bierzemy aktywny udział w postępowaniu, przygotowujemy pisma procesowe, pozwy, wnioski dowodowe, mamy prawo składać apelacje oraz zażalenia w procesach cywilnych, karnych i administracyjnych. Nie prowadzimy działalności gospodarczej.
Uprawnienie do występowania przez organizacje pozarządowe w interesie indywidualnym wynika z art. 8 k.p.c. Organizacje pozarządowe mogą w celu ochrony praw obywateli, w wypadkach przewidzianych w ustawie, wszcząć postępowanie lub wziąć udział w toczącym się postępowaniu. Dopuszczalny zakres działania wskazanych podmiotów wyznacza art. 61 k.p.c. Zgodnie z paragrafem pierwszym tego przepisu organizacje pozarządowe w zakresie swoich zadań statutowych mogą, za zgodą osoby fizycznej wyrażoną na piśmie, wytaczać powództwa na jej rzecz w sprawach:
- o alimenty,
- o ochronę środowiska,
- o ochronę konsumentów,
- o ochronę praw własności przemysłowej,
- o ochronę równości oraz niedyskryminacji przez bezpośrednie lub pośrednie zróżnicowanie praw i obowiązków obywateli.
Podobne uprawnienia przysługują organizacją pozarządowym na gruncie Kodeksu postępowania karnego. W świetle art. 90, do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego udział w postępowaniu może zgłosić przedstawiciel organizacji społecznej, jeżeli zachodzi potrzeba ochrony interesu społecznego lub ważnego interesu indywidualnego, objętego zadaniami statutowymi tej organizacji, w szczególności ochrony wolności i praw człowieka.
Organizacja pozarządowa może wstąpić do postępowania przed każdym sądem, a więc zarówno rejonowym, okręgowym, apelacyjnym, jak i Sądem Najwyższym. Dopuszczalne jest to w każdym stadium postępowania w pierwszej i drugiej instancji, w postępowaniu kasacyjnym, w postępowaniu toczącym się na skutek wznowienia postępowania oraz w postępowaniu prowadzonym na skutek skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a także w postępowaniu toczącym się przed Sądem Najwyższym na skutek przedstawienia do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego powstałego w konkretnej sprawie (art. 390, 39817 k.p.c., art. 59 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym) lub na skutek wniosku o rozstrzygnięcie wątpliwości, które ujawniły się w orzecznictwie sądów powszechnych lub wojskowych bądź Sądu Najwyższego (art. 60 ustawy o Sądzie Najwyższym)
